چرا خالکوبی ( تتو ) نکنیم
خالْ‌کوبی یا تَتو به عمل ایجاد نقوش دائمی یا با ماندگاری طولانی بر روی پوست گفته می‌شود. این عمل پدیده‌ای جهانگیر است. حتی در بین نقوشی که در جایهای گوناگون جهان انجام می‌شود، مانندگی نیز مشاهده شده‌است.
شیوه خالکوبی، با اندک تفاوت در همه جای ایران یکسان بوده‌است. ابتدا نقش را با سوزنی بر پوست حک می‌کردند تا اندکی خون بیاید. سپس ماده رنگی را بر این زخم قرار می‌داده‌اند تا به تدریج جذب پوست شود. ماده رنگی می‌توانسته شامل نیل، سرمه، دوده چراغ، آب تره یا هر رنگ طبیعی ماندگار دیگر بصورت مایع یا جامد باشد که به آن خالکوبی گوشتی میگویند و به خاطر دلایلی از جمله خون آمدن و خطرات بهداشتی آن، این کار حرام اعلام شده!
گفته می‌شود از دیدگاه دین اسلام، خالکوبی روا نبوده‌است. خواه به دلیل آزار بدن و خواه به دلیل نقش و نگار. هم‌چنین با استناد به کتاب تورات در دین یهودیت، خالکوبی مجاز شمرده نشده‌است. بر عکس این عمل در میان مسیحیان عملی مذهبی تلقی می‌شده است.
خالکوبی به دلیل شکستن سد دفاعی پوست می‌تواند سلامتی فرد را تهدید کند، از جمله بیماری‌های عفونی و بروز حساسیت. اگر وسایل خالکوبی به خوبی ضد عفونی نشوند ممکن است باعث انتقال بیماری‌هایی همچون ایدز شود.
منبع: ویکی پدیا